Książki moja kolejna odwzajemniona miłość. Kocham czytać, coś więcej poza tablicą Mendelejewa podczas chemii , lubimyczytac to mój 'drugi' dom. Od dawna szukałam "Zawsze przy mnie stój" przejrzałam kilka pobliskich bibliotek i nic, nie chciałam wydawać prawie 40 zł,bo po prostu mi szkoda, wydałam masę kasy na 'dobrze zapowiadające się pozycje' i skończyłam z górą papieru którą nawet nie chce ozdobić pokoju i leży gdzieś w piwnicy. Dlatego ,ale i nie tylko musiałam zaprzestać kupować i zaczęłam wypożyczać. Lepiej przejdę do konkretów, udało mi się zakupić 3 niesamowite książki za jedyne 25 złotych,gdy tak naprawdę warte są ponad 70! Niesamowita okazja po pierwsze "Zawsze ..." i dwie dotyczące historii sztuki : ekspresjonistów i impresjonistów ! Jej, cieszę się jak małe dziecko widząc pierwszy śnieg za oknem! Hehe
Ostatnimi czasy moja droga jest dość standardowa: z domu do szkoły po drodze opcjonalnie kawa, czekanie na autobusy = szkoła i z powrotem ewentualnie zachodzę po jakieś artykuły spożywcze,ale na nic innego najzwyczajniej nie mam siły przy standardowej liczbie godzin ślęczenia w ławce, zasypiając nad książką na dodatek tak ciekawą,że aż oczy bolą przy cieple kaloryfera. Ach nie wspomniałam do tego dojazd! Jakże miły, przepychające się emerytki, które CODZIENNIE oczekują zwalniani im miejsca w autobusie ,a ja zawsze im ustępuje. Czy raz nie mogę być zua? Czasem uda mi się uniknąć ich towarzystwa,ale w godzinach szczytu nie ma opcji by je niepodstarzenie ominąć,ogółem to droga przepychania się łokciami ,aby dość do wyjścia w wielkim skrócie. Staram się nie spieszyć w tym tłumie,a raczej przechodząc od jednego tłumu do następnego.
Ładnych parę lat temu, zauważyłam,ze ludzie wgl. nie patrzą z kim spędzają tę podróż ,nie zwracają uwagi ,są obojętni. U nikogo nie gości szeroki uśmiech, wszyscy siedzą,albo próbują utrzymać równowagę szaro-burzy ,usiłując siłą myśli przyspieszyć dojazd do miejsca docelowego. Uwierzcie na słowo,nikomu się jeszcze nie udało - sama próbowałam w gorszy dzień .
Staram się uśmiechać wykazać miły gest w tym ponurym wagonie, nie myślę o ciężkim dniu, zajęciach, brudnych od grafitu rękawach ukochanego białego swetra,ale o współczesnym świecie, ludziach,żądzy pieniądza, przyjaciołach którzy przychodzą i odchodzą ,rodzinie, tych którzy odeszli, tych za którymi tęsknię..
Czy tak mija mi podróż za każdym razem? Mniej więcej, no większość wątków przemyślam podczas długich spacerów kiedy ogarnę pokój i inne obowiązki, po prostu jestem tu ,tak jak każdy z nas. Chcę to wykorzystać, chcę taka pozostać z głową w chmurach,bez poczucia czasu, wiecznie kochająca i dążąca do miłości czystej i bezinteresownej, tej o której każdy z nas marzy,ale nie chcę się przyznać.
